سینا پورمحسن با تبریک میلاد امام هادی(ع) اظهار کرد: همزمان با شب میلاد حضرت امام علی النقی(ع) ویژه مراسمی با برگزای دعای پرفیض توسل با حضور نمازگزاران و عاشقان آن حضرت و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی در مسجد امام رضا(ع) مسکن مهر صومعه‌سرا برگزار شد.
مسئول کانون فرهنگی هنری لثارات‌الحسین(ع) مسجد امام رضا(ع) صومعه‌سرا با بیان اینکه در این مراسم بنده به عنوان مداح و حجت‌الاسلام جعفری سخنران بود افزود: باید روش و سیره عملی امام هادی(ع) و دیگر ائمه اطهار(ع) سرلوحه زندگی همه ما باشد.
وی گفت: برای آشنایی بیشتر با زندگی این امام همام خوب است شناخت کلی از زندگی خانوادگی آن حضرت داشته باشیم و به عنوان الگو برای زندگی استفاده کنیم.
پورمحسن تصریح کرد: امام هادی(ع) مانند سایر ائمه اطهار هیچ فرصتی را برای هدایت مردم از دست ندادند و با وجود آزارها و کنترل مداوم دستگاه حکومت، مسئولیت امامت و هدایت جامعه را به بهترین نحو ممکن انجام دادند.
مسئول کانون فرهنگی هنری لثارات‌الحسین(ع) مسجد امام رضا(ع) مسکن مهر صومعه‌سرا با بیان اینکه نکته‌های زندگی آن پیشوای بزرگ شیعیان، برای زندگی امروزمان پندآموز و راهگشاست خاطرنشان کرد: برای اینکه امامان معصوم را خوب بشناسیم نیاز داریم که سیره و معارف آنها را مورد مطالعه قرار دهیم.
گفتنی است، امام هادی(ع) در نیمه ذی الحجه سال هجری قمری نزدیک شهر مدینه چشم به دنیا گشود و در دامان پدری رئوف امام جواد الایمه(ع) و مادری مطهره به نام سمّانه مغربیه پرورش یافت. لقب های آن حضرت را نقی، هادی، امین، طیب، ناصح، مرتضی وغیره ذکر کرده اند. کنیه این امام همام، ابوالحسن است.
امام علی النقی(ع) از ذیقعده ۲۲۰ قمری که پدر بزرگوارش حضرت امام محمد تقی(ع)، معروف به جوادالائمه(ع) به شهادت رسید به درجه امامت رسید.ایشان در ایام امامت خویش با خلافت ۶ تن از خلفای بنی عباس از جمله معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز معاصر بود.
حکومت عباسی از موقعیت ممتاز امام احساس خطر کرد و حضور ایشان در مدینه را به صلاح ندانست، از این رو متوکل برای کنترل بیشتر امام تصمیم گرفت ایشان را از مدینه به سامرا منتقل کند.
امام علی النقی(ع) به مدت ۱۱ سال در سامرا پایتخت عباسیان و در محله عسکر منطقه مسکونی نظامیان به حالت تبعید، زندگی کرد و در این مدت، تحت مراقبت و نظارت دستگاه امنیتی خلافت قرار داشت و از تماس با دوستان و یاران خویش محروم بود.
متوکل وقتی در اقدام های خود علیه امام هادی(ع) ناکام ماند، به نزدیکان خود اعلام کرد که در کار امام هادی(ع) درمانده شده است؛ از این رو به محدودیت و فشار اکتفا نکرد و تصمیم به شهادت رساندن امام گرفت اما پیش از آنکه موفق شود، خود به هلاکت رسید.
سرانجام در سوم رجب ۲۵۴ قمری در ایام خلافت معتز عباسی و به وسیله معتمد عباسی برادر خلیفه وقت، مسموم و در آن غریبه سرا، به شهادت رسید. حرم این امام همام در سامراست.
پاسخگویی به شبهات ، برخورد با گروه های انحرافی و معرفی آن به شیعیان، ایجاد آمادگی فکری شیعیان جهت ورود به عصر غیبت، مبارزه با انحرافات، تربیت نیرو و افراد شایسته و تبیین مقام شامخ امامت از جمله اقدام های مهم امام هادی(ع) بود.
